به گزارش همشهری آنلاین، فرودگاه «پارو» یک فرودگاه رده C است؛ به این معنی که خلبانان باید آموزش‌های ویژه‌ای برای پرواز در آنجا داشته باشند. آنها باید فرود را خودشان به‌صورت دستی و بدون رادار انجام دهند؛ چرا که باند این فرودگاه کوتاه و دارای پیچ است و بین ۲ قله ۱۸۰۰۰فوتی قرار گرفته و تنها ۵۰خلبان اجازه فرود در این فرودگاه را دارند. فرود در پارو، یکی از دشوارترین فرود هواپیماها در جهان از نظر فنی محسوب می‌شود.
کاپیتان چیمی دورجی که ۲۵ سال است در شرکت هواپیمایی ملی بوتان، دروک ایر (معروف به هواپیمایی رویال بوتان) کار می‌کند، می‌گوید: «پارو دشوار است، اما خطرناک نیست؛ زیرا اگر خطرناک بود، پرواز نمی‌کردم.»
او اضافه می‌کند: «برای خلبانان بسیار مهم است که مناظر اطراف فرودگاه را بشناسند. یک انحراف کوچک در حد چند میلی‌متر باعث می‌شود خلبان به جای باند فرودگاه، بالای یک خانه شخصی فرود بیاید. در پارو، شما واقعاً باید مهارت‌های محلی و شایستگی حوزه دانش محلی را داشته باشید؛ ضمن اینکه به‌دلیل نبود رادار، هیچ پرواز شبانه‌ای در پارو انجام نمی‌شود.»
بیشتر بخوانید:
آخرین عامل در سطح دشواری پارو همان چیزی است که دورجی آن را «موانع» می‌نامد؛ یعنی زمین کوهستانی که فرودگاه را احاطه کرده است. طول باند پارو تنها ۷۴۳۱فوت است و ۲کوه بلند آن را احاطه کرده است. در نتیجه، خلبانان تنها زمانی می‌توانند باند فرودگاه را از هوا ببینند که بخواهند روی آن فرود بیایند.
دورجی که ۴۳سال دارد، می‌گوید: «من خودم را پل بین نسل قدیم و نسل جدید می‌دانم.» با اینکه اکنون تنها ۵۰خلبان دارای مجوز در بوتان وجود دارد، اما او معتقد است این تعداد به راحتی می‌تواند در چند سال آینده با آموزش‌های ویژه ۲ برابر شود.
نظر شما